پیچ

به دکتر رفتم از بهر علاجش                نگاهی کرد و زد دستی به خایم

فشاری داد و من دادم رها شد              ز فریادم دوتا کفتر هوا شد

بگفتم دکتر ِ آنجای مردم                    به قربانت برم ، دورت بگردُم

بگو بر من که راه چاره ام چیست        دوای بیضه ی بیچاره ام چیست

۷ ، ۸ ماه است من حالم گرفته           نگارین دلبرم ماتم گرفته

بده قرصی خورم چیزی بمالم            نمی خواهم دگر بازم بنالم

که اینک دست من در دامن تو           به آن روپوش و آن پیراهن تو

اگر سر در حسابی و کتابی             و یا اهل نمازی و ثوابی

اَنا فی الخدمت الحاضر نِشستم         که من مومی درون دستت هستم

بگفتا مشکلت از حد گذشته             ورید ِ بیضه ات مسدود گشته

دوای درد تو قرص و کرم نیست      حریفش دکتر ِ کانال جـِـم نیست

اگر از سارجـِـری ترسی نداری      برو فوراٌ به آن رووم ِ کناری

بیایم اشکمت را پاره سازم            توان جنسی ات از نو بسازم

کمی اندیشه کردم در مَخیله          که ترسیدن بدور از این سبیله

من آن مرد جوان و پهلوانم           زبانزد در تمام خاندانم

ولیکن یکدفعه لاشی شدم من         ز ِ زابل بودمو کاشی شدم من

چو صحبت از حواشی ِ عمل شد   فشارم خود به خود اِنگار کم شد

بشد رنگم بسان ِ رنگ مِیّد           برفت آن سرخی و سبزی سید

به دنبال مسیر چاره بودم            چو شهرستان بَم آواره بودم

که ناگه یاد الله اوفتادم                امام و انبیاء آمد به یادم

بگفتم راه حلّم در نمازست          در ایزد به روی خلق بازست

به دکتر با ندامت رو نمودم         در صحبت ز تقوا را گشودم

که ای اُستاد، در طبّ ِ فلانجا      اگر نذری دهم خوبست ایشالّا ؟

که من خود سید آل نبییم            مصون از هر عمل یا بستریم

دعا خوانم ز حال اهل بیتم         چو بگشایم زبان شعر و بیتم

اگر ذکر از عرب پیشت بخوانم   تو گویی بهتر از هـَیفا بمانم

طریق قفل و زنجیر و دخیلم       بلد باشم ز دائی علیلم

بده بر من نظر ای مرد عاقل      بیا تا از عمل گردیم غافل

نگفتم بد سخن با دکتر خویش     ولی گرگی شد از خشم و منم میش

تماماً خون او جوشید بالا         فقط من را نزد الحمدالله

سر بدبخت من زد نعره ای سخت    مرا انداخت پایین از سر تخت

بگفتم دکترا چیزی نگفتم            منم این را ز نـَن جانم شنفتم

غلط کردم بیا اصلا ً عمل کن       مداوا کن مرا لطفا ً عجل کن

خلاصه با همه عجز و تمنـّا        دُکی راضی شد و من هم مداوا

الانم در نقاهت می برم سر        ببخشیدم، کسی آمد دَم در

یقیینا ً دوستان با نزاکت           رسیده اند از بهر عیادت

در آخرسر برا مردان بیمار     فقط گویم خدا شمبول نگهدار