مگو شعری که بر پا سنگت آیو                 مکن کاری که " پیچ "از جنگت آیو


چنان هی می خوری چیز زیادی                    دهان با این گشادی تنگت آیو


تو می گفتی که اوستا منزوی شد؟                  یه فـَن پــِــیجش ببینی مرگت آیو


ز قزوینی ، چرا دستمال یزدی                      همش در پیچ و تاب چنگت آیو


بگو چی بابت مِعرت ستوندی ؟                     زر طرح امام و بنگت آیو؟


ذلیل بی حیای خرس گنده                            که از پای مروّت لنگت آیو


برو این دام بر مرغی دگر نه                        که عنقا را بلند است آشیانه *


ندیم و مطرب و ساقی همه اوست                   خیال آب و گل در ره بهانه *

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

* حافظ